Monthly Archives: Октябрь 2017
«Փոքրիկ դրախտ» Խուլիո Կորտասար
Վերլուծություն
Գեներալ Օրանգուի ղեկավարած երկրի բնակիչները ոսկե ձկնիկների քանակով էին չափում երջակնությունը: Այդ երջանկությունը իշխանությունն էր սահմանել:Երբ երկրի բնակչի տասնութ տարին լռանում էր, նրան անվճար ձկնիներ էին ներարկում: Գոյություն ունեին օրգանիզմում մահացած ձկնիկներին ոչնչացնող սրվակներ, որոնք վաճառվում էին: Աղքատ ընտանիքների մասին խորհելիս, իշխանությունը հնարավորություն էր ընձեռում նրանց ձեռք բերել սրվակները ապառիկով՝ բռնագանձելով կրկնակին: Եթե վերոնշյալ հարմարավետ պայմաններից հետո էլ ինչ – որ մեկը մնում էր առանց սրվակների, ուրեմն դիմում էր գերհաջողակ սև շուկային, որին իշխանությունը թույլատրում էր ծաղկել` ըմբռնելով մարդկանց կարիքները ու ցանկանալով օգնել նրանց: Այս ամենը ձեռնտու էր իշխանությանը, քանի որ սրվակների վաճառքը տարվա ընթացքում երկրին մի քանի միլիոն եկամուտ էր բերում: Ստույգ ասել, թե քաղաքացիները իրոք երջանիկ էին, չի կարելի, քանի որ դա ավելի շատ նման էր պատրանքի: Չէ՞ որ մարդիկ այդ ձկնիկներին երբեք չէին տեսնում:
Տեղեկություն Խուլիո Կորտասարի մասին
Խուլիո Կորտասարը արգենտինացի արձակագիր և բանաստեղծ է եղել: Կորտասարը ծնվել է 1914 թվականի օգոստոսի 26- ին, Բրյուսելում, արգենտինական առևտրի ներկայացուցիչների գրասենյակի աշխատակցի ընտանիքում: Մանկությունը և երիտասարդությունը անցկացրել է Բուենոս Այրեսում: Դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվել է մայրաքաղաքի համալսարանի գրական-փիլիսոփայական բաժին, բայց միջոցների բացակայության պատճառով մեկ տարի անց թողել է ուսումը և յոթ տարի գյուղում աշխատել որպես ուսուցիչ: 1944 թվականից սկսել է դասավանդել Մենդոսա քաղաքի համալսարանում։: 1946 թվականին, վերադարռնալով Բուենոս Այրես, Գրքերի պալատում ծառայող է դարձել: 1951 թվականին, ստանալով գրականության կրթաթոշակ, մեկնել է Եվրոպա և մինչև կյանքի վերջ ապրել է Փարիզում։ Երկար տարիներ UNESCO-յում թարգմանիչ է աշխատել: Վաղ տարիքում է սկսել է ստեղծագործել: 1938 թ. առաջին փորձն էր որպես սիմվոլիստ բանաստեղծ՝ «Ներկայություն» սոնետների ժողովածույով: Բանաստեղծություններ շարունակել է գրել մինչև կյանքի վերջը, բայց չի հրապարակել դրանք: Մահից հետո լույս է տեսել «Միայն մթնշաղ» քնարական գիրքը, որտեղ եղել են 1950-1983թթ գրված բանաստեղծությունները և պոեմները։ Խուլիո Կորտասարը մահացել է լեյկոզ հիվանդության պատճառով՝ 1984 թվականի փետրվարի 12-ին:
«Չեմ կարողացել, չեմ կարողանում և երբեք էլ չեմ կարողանա» պատմվածքի վերլուծություն
Ինչպես և «Չեմ կարողացել, չեմ կարողանում և երբեք էլ չեմ
կարողանա» պատմվածքի փիղը, շատերը, որոշ խնդիրներ
չհաղթահարելով, հանձնվում են և երբեք չեն փորձում նորից
հաղթահարել այդ խնդիրը: Երբեք ուշ չէ նորից փորձել: Մարդ չի
կարող խուսափել իրեն պարտադրված վարքից: Վարքից միայն
ազատվել է հնարավոր՝ համառության և համբերության
շնորհիվ: Բայց միշտ չէ, որ վարքից հարկավոր է ազատվել: Չէ՞
որ, օրինակ, դպրոցում վարք գոյություն ունի, որից ազատվելը
ամոթալի է:
«Քիթը» պատմվածքի վերլուծություն
Մեր ժամանակներում, հասարակական կարծիքը շատ կարևոր
նշանակություն ունի յուրաքանչյուրիս համար: Դրա վառ
ապացույցն է «Քիթը» պատմվածքը: Հասարակական կարծիքը
այնպիսի մի ուժ է, որը կարող է մարդուն մեծ հաջողությունների
հասցնել, բայց միևնույն ժամանակ, կարող է մեկ վայրկյանում
կործանել ամենահաջողակ մարդուն, ինչպես, օրինակ՝
պատմվածքում ատամնաբույժի՝ երկար տարիներով
վաստակած հարգանքը անհետացավ երկու-երեք օրում: Բացի
այդ, հասարակական կարծիքը կարող է մարդու հոգեկան
իրավիճակի էական փոփոխությունների պատճառ դառնալ:
Հասարակական դրական կարծիքը ուժ է հաղորդում մարդուն,
իսկ բացասականը՝ դժբախտության զգացում: Գոյություն ունեն
նաև այնպիսի մարդիկ, որոնք դիմակով են ներկայանում
հասարակությանը: Նրանք սովորաբար մեծ կախում են ձեռք
բերում հասարակական կարծիքից: Երբ այդպիսի մարդկանց
դիմակը պատռվում է, նրանք անվերադարձ կործանվում են:
Չնայած այս ամենին, ատամնաբույժը ընդհանրապես չփոխվեց,
քանի որ շատ հզոր կամքի ուժ ուներ: Նա պատրաստ էր
կորցնելու ամեն ինչ՝ հասարակության ցանկությամբ չշարժվելու
համար:
Դա համարձակ որոշում էր, բայց, իմ կարծիքով, այնքան էլ ճիշտ
չէր: Եթե ես նրա փոխարեն լինեի, ապա կհրաժարվեի այդ քթից՝
հասկանալով, որ մարդիկ երբեք չեն հասկանա այսպիսի մի
պարզ տրամաբանություն. մարդուն դատում են նրա ներքին
աշխարհով, այլ ոչ թե արտաքինով:
Դանիելյան Յուրի 